Hadi gelin söyleyeceklerimizi daha fazla içimizde tutmayalım.


Kim olduğumu soracak olursanız aslında pek kimseyim 😊 Metin yazarlığı yapıyorum ve 2017’den beri bu işin içerisindeyim. Neden buraya geldin, bir sen eksiktin demek isterseniz sonsuz bir hakka sahipsiniz ancak benim söyleyeceklerim var. 

Biliyorsunuz, 2020 yılı bizi bayağı süründüren bir yıl oldu. Ama bu yıl için gerçek bir iç değerlendirme yapacak olursam hiçbir zaman kendimi bu kadar toparladığım ve bulduğum bir yıl olmamıştı. Aslında hala tam olarak bulabildiğimi söyleyemem ama en azından isteyerek adım attığım, böyle bir yolculuğa çıktığım zaman dilimine hiç maruz kalmadım. Sanırım bu sadece bana özel de bir durum değildi. Kiminle konuşsam bir içsel hesaplaşma ve dönüş sürecinden bahsetti. Biraz zorunlu bırakılmış bir süreç olunduğu söylense de pandemi dünyayla olan mevcut savaşımıza son verip bir bak bakalım senin harabe ne halde dercesine bir içe dönüş yaşattı. Başlarda bunu inkâr et ve yok say dönemi olarak geçirdim ve ilk iki ay oldukça zorladı. Anlık gelen duygu çöküntüleri, butik bir ajansta çalışmanın iş yükü, özel hayatın sınırlarının bir anda yerini boşluğa bırakması vs. derken bir baktım ki var olan hiçbir şey benim istediklerim değilmiş. Sonrasında elde kalana bakayım derken, bir baktım elimde kırık dökük harflerden ve birkaç hayal kırıklığından başka bir şey kalmamış. Aslında tam sahip olduğum her şey bunlar derken bu yıkılma gerçekleşti. Çünkü istediklerim sahip olduklarımdı ve bundan çok emindim. Meğer bunlar sandıklarımmış ya da olanı kabul etme yöntemi gibi bir yolmuş benim için. 

Herkes kadar hayattan aldığım darbeler benim de var. Kimiyle baş edebildim derken aslında hepsini inkâr etmişim. Sonra baktım dört duvar arasında zamandan bol bir şey yok tüm hesapları döktüm ortaya. Bu arada size hayat hikayemi anlatmaya gelmedim buraya. Görmenizi ya da duymanızı istediğim şey hepimizin aynı dört duvar arasında olduğu. Sosyal medya çok farklı hayatların yaşandığı algısını yaratmasın size. Hepsini biz yazıyoruz, hem de özene bezene saatlerce stratejiler belirleyip ne görmenizi istiyorsak onları inşa ediyoruz. Bizim buradan sonrası için konuşacaklarımız gerçekte olanlar. Var olanları buraya dökeceğiz. Sizin gerçekleri okuyacaklarınız, benim de söyleyeceklerim var.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı