Hata yapmak ya da yapmamak işte tüm mesele bu!


Size bu satırları saati göremeyecek şekilde uykudan uyanıp sadece yazmaya başlayarak anlatıyorum. Uykulu halde ortaya çıkanlardan malum ben sorumlu değilim, baştan anlaşalım. 2020’nin içe dönüşlerinden ve çöküşlerinden bahsetmiştim size, bu süreçlerden geçerken aşamadığım ve kafamın içinde dönüp duran bir problemden dolayı terapistin kapısını çalanlardan biri de ben oldum. Size bir ara terapist bulma sürecinin saçmalığından ve doğru terapisti bulmanın yollarından da bahsedeceğim zira orası başlı başlına bir hikâye. 

Benim konuşmayı ve anlatmayı sevdiğimi herkes bilir, ama tanıyanların yüzde doksanı kendimden bahsetmediğimi geriye kalan o nadide sevdiklerim de öyle böyle anlattıklarımı bilir. Ama bu zamana kadar kendimi sadece bir kişiye tam açtım, o da doğru insan mı hala bir muamma. Onu zaman gösterecek. 

Her neyse giriş cümlesine gelirsek, bir gün yine hızlı hızlı her şeyi olduğu gibi terapist koltuğunda şakıyorum öyle böyle değil ama anne karnına kadar inmişim. Bir anda terapistim durdurup (ki aynı filmlerdeki gibi oldu) şöyle dedi, o kadar hata yapmamaya çalışıyorsun ki kendin için hiçbir şey yapmıyorsun. Durun bir dakika kendimi bildiğimden beri tüm hayatım bir şeyler yapmak ile geçti ve terapistim kesinlikle yanılıyordu. Ama kime göre, neye göre? Her zaman için bir şeyler yaptım doğru ve evet hep doğru şeyleri de yaptım, o da tamam. E o zaman geriye ne kalıyordu? Kendim için doğru yaptığım hiçbir şey benim için gerçekten doğru olanlar değilmiş. Bu nasıl oluyordu, ben de anlamadım. Sonra yine hesap kitap işine girdik ve size bir önceki yazıda dediğim gibi olan şeyler, istediğim sandıklarımmış. 

Sonuca gelirsek, o zaman kendim için inşa ettiklerim illüzyondan başka bir şey değildi. Evet, değildi. Şu an baktığımda hiçbir risk almadım, istediklerim ve tutkuyla hayalini kurduğum hiçbir şey adına bir harekette bulunmadım. Yaptıklarım sadece bir başkaldırıydı. Ve bu başkaldırı yine kendimeydi. Tek bir hatam vardı, o da kendimi kendimle büyük bir savaşa sokmaktı. Bana hata yapacaksın dedi. Yaparım yahu ondan kolay ne var dedim, ama kendine karşı değil.  Yapabildim mi, henüz yapamadım sanırım. Çünkü ne birini kırabildim ne de kendimi. Ama kendi adıma gerçekleri görmeye söz verdim. Hata yapmam gerekse dahi isteklerim ve arzularımın peşinden gitmeye başladım. 

Şu an bu konuda ne yaptığımı soracak olursanız, bu satıları okuduğunuzu hatırlayın lütfen 😊 Peki, siz en son nerede hata yaptınız?


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı