Kurabiyeyi yeşil canavar yedi.


2020’nin tozlu kalıntılarını atmak için küçük şehir dışı kaçamağımdan sonra tertemiz bir zihinle aranıza dönmüş olmaktan çok mesudum. Harika bir insanla geçirdiğim sakin günlerin ardından zihnim pek bir süt liman. Yolculuğum sırasında düşünüp kafaya takıp, hafif üzüntülü olacağım bir sorunum bile yoktu. Tamam bu biraz belanı mı arıyorsun kısmı olabilir ama tüm alışkanlıklarımız iyi yönde olamıyor sonuçta değil mi?

Hüzünlenmedim falan ama böyle aklıma takılan konu vardı, son birkaç gündür bir çözüm bulamadığım, düşünüp içinden çıkamadığım konuydu. He hayati bir mesele miydi, hayır değildi. Dönüşte yine kafam konunun etrafında dönüp duruyor, o kadar dalmışım ki yanımda oturan aynı yaşlarda iki genç kız kahkahalar ile güldüğünde kendime geldim. Daha önce yine bu konu hakkında yazıp, konuşmuşluğumuz var ama bu sefer içten ve tabii ki yine klişelerin klişesi olarak soruyorum, neden anı yaşamaktan bu kadar uzağız?

Tüm o karmaşanın son bulduğu bir dönem kapandı, kalanları da atmak üzere keyifli bir kaçamaktan sonra hala neyi düşünüyorum, diye kendime sormaktan geri duramadım. Kendimi bir anda Grinch gibi hissettim. Filmi izlemeyenleriniz varsa büyük teessüfler ederek izlemenizi rica ediyorum. Tüm kasaba yeni bir yılın heyecanı ile günlerini geçirirken Grinch’in tek derdi onların bu mutluluğunu bozmaktı. Buradaki yeşil dev konuşturmaya alışık olduğumuz kafamızdaki olumsuz sesti. Sorgulamadan kendimizi teslim ettiğimiz egomuz zihnimizi korku ve endişeler ile doldurmak için varını yoğunu ortaya koyuyordu.

Neden sadece tek bir ana kafayı yorup, şu an sadece nefes aldığımız anı yaşayamıyoruz? Bu benim sıklıkla düştüğüm bir çukur mesela, iyi giden bir ilişkinin geleceğini düşünmekten ne anı yaşayabiliyor ne duygularımın keyfini sürebiliyordum. Sanırım bu geleceğin belirsizliğinden korkmamızdı. Sürekli geleceği garanti altına almaya çalışıyor, geçmişin hesabı ile planlama yapıyoruz. Ama aslaaa anda olamıyoruz. Olursak yazık eder, geleceği kaçırırız. Ne büyük saçmalık ama.

Bunlar hep farkında olduklarımız, biliyoruz ama neden müdahale etmek zor işte burada bende kalıyorum. Neyse ki Grinch’i yenebileceğimize eminim. Kafamızın içerisinde o koca yeşil canavarı susturmanın yollarını bulduğumuz an keyifli bir hayatın kapılarını aralayabiliriz. En azından artık andan uzaklaştığımız zamanı fark edebilir ve yeşil canavarla bir anlaşma yapıp anı geri almanın pazarlığını yapabiliriz.

 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı