Beni olduğum gibi kabul et.

 


Muhtemelen yazıp, okumadan paylaştığım en hızlı yazılardan biri olacak. Yazıdan önce Malcolm & Marie filmini izledim. Genel olarak ilişkiler ile alakalı izlediğimiz film konularından biriydi. Çok çok farklı ya da ağzı açık bırakan sahneler yoktu ama sakinliği hoşuma gitti. Film bittikten sonra bilir kişi olan ben, ilişkiler hakkında konuşmazsam olmaz. İnsan bilmediğini en çok konuşurmuş tezini tam olarak burada doğrulayabiliriz.

Burada filmde geçen bir cümleyi alıntılamak istiyorum, spoiler yemek istemezseniz hemen şu an sayfayı kapatmanızda hiç sorun yok.  

- “Bir insanın seni sevdiğini, hep yanında olduğunu anlayınca bir daha onu hiç düşünmüyorsun.”

Kaba tabirle söylemek gerekirse sevgisinden emin olduğumuz, cepte gördüğümüz her insan sonsuza kadar orada olacak ve beni hep kabul edecek gözüyle bakıyoruz. Ne kadar yanlış davranırsak davranalım ne kadar haksızlık yaparsak yapalım beni kabul ediyor nasıl olsa. Olay bu değil mi? Hepimiz bu yanılgıya öyle ya da böyle bir şekilde düşüyoruz. Kırılma noktası geldiğinde ise beni olduğum gibi kabul etmediğinin arkasına sığınıyoruz.

Üzerine konuşacak kadar uzman değilim, ama günümüz ilişkileri dehşet bir taktik ve strateji savaşlarına döndü. İçten içe insanı tükettiğini farkına varmadan, sadece karşı tarafa dokunduğunu düşünülen o kadar fazla hareket var ki sakin sakin yaşanılacak her şeyi kaosa dönüştürüp, oradan besleniyoruz.

Ve ‘cepte görmeye’ gelirsek, sevgisinden emin olduğumuz insana daha çok sarılmayacaksak, güvende olduğumuzu bildiğimiz alana daha çok sahip çıkamayacaksak neyin peşindeyiz? Orada sana mutluluk veren, emin olmadığın bir sevgiyse neden arkanı dönüp gitmiyorsun? Herkesten şikâyetin güven bulamamak değilse neden güvende olduğun yeri dağıtmaya çalışıyorsun?

Ben neredeyim bilmiyorum, bildiğim tek şey ‘cepte gördüğüm’ birinin olmaması ya da ‘cepte görüldüğüm’ bir noktadaysam, bana orada hor davranılıyorsa orada durmak istememem olacaktır. Yaşananlar ve olduğumuz zaman en çok güveni aratırken, bunu bulup heba edeceksem bende iyi şeylerden nasibini almayan biri olarak bomboş hayatıma devam edebilirim.

Biraz acımasız konuştum sanki, nedenini bilmediğim bir öfke içerisindeyim. Son zamanlarda farkında olduğum kötü huylu bir hırsımla mücadele ediyorum. Sanırım tam burada egomla savaşıyorum. Barış imzalamaya niyetli olan tarafım beyaz bayrağı görmeden durulmayacak gibi. Gördüğünüz gibi sevginin kollarında polyanna olmak isterken karşıma elinde taş yontmayı bekleyen bir baltacı çıkıp duruyor.

Ne yazdım ne okudunuz pek bilmiyorum çünkü bunu uykunun kollarında olmam gereken bir saatte biraz da içimi dökmek amacıyla yazıyorum. Umarım siz israfçılar olarak sevgiyi cepte harcamazsınız. Size güvenmek istiyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı