Yanlış adres.

 


Bugün size büyük oyundan bahsetmeye karar verdim. Bu arada umarım iyisinizdir, karantina durumları gittikçe can sıkıcı bir hal almaya devam ediyorken akıl sağlığınızın yerinde olması en büyük temennim.

Kendimizi nasıl sabote edip, olmasını istediklerimizin olmasını nasıl engellediğimizi anlatacağım. Daha doğrusu biraz karışık bir durum gibi o yüzden anlatmaya çalışacağım. Biliyorsunuz karar verirken bir mantıklı tarafımız konuşur ki sağ olsun hiç susmaz, bir de duygusal tarafımız sağdan soldan çıkar. Kendimde ise fark ettiğim şu oldu, ben hep duygusal kararlar aldığımı sanıyorken tamamen beynimin manipülasyonları altındaymışım. İsteklerim ya da yaptığım davranışlar içten yapmaya gönüllü olduklarım değil de doğru olan neyse yapılanlardı. Kalbimin isteği neyse onu susturup, yok saymışım çünkü o yanlış olandı, orası zarar verecek olandı, üzecek olandı.

Bunu nasıl fark ettiğimi anlatayım, çevremde herkesin haklı sebepleri doğrultusunda karşı çıktığı bir durum söz konusuydu. Çok fazla görüş alıyordum ve hepsi benim hissettiğimin, inandığımın tam tersi düşüncelere sahipti. En son tamam ya, dedim. Onlar haklıydı, hepsi aynı şeyi söylüyordu demek ki benim göremediğim ya da görmek istediğim gibi değilmiş. O yüzden yapmam gereken neyse öyle davrandım ama asla aldığım karardan memnun değildim. Çünkü içten içe biliyorum, benim hissettiğim gibiydi. Evet, bunu gösteren bir davranış, söz yoktu ama biliyordum. Konuyu herkese kapattım, kendime bile kapattım. Artık buna zaman ayırmak istemiyorum, bir daha o konu önüme gelirse yapacağım şeyleri sıraladım ve görmezden gelip, arkamda bırakmaya karar verdim.

Ama ne olduysa kalbimde olan inanç bu sefer beni alt etti. Öyle böyle değil, sürekli bir yerden dürtükleyip bana kanıtlar sunmaya başladı, o kanıtlarını getirdikçe ben hayır ama böyle böyle oldu, o zaman bu kanıt gidiyor diyerek o sesi bastırma konusunda çabaya girdim. Ne yaptıysam olmadı, çünkü artık beynimi ele geçiren bu inanç isyan bayraklarını sonunda çıkardı ve teslim oldum. Bu konuyu sadece kendime açacağıma söz verdim, kendi içimde halledeceğime ve kalbim nereye yönlendirirse oraya bakacağıma.

Buna karar verdikten sonra birkaç gün içerisinde kapımı çaldı, gördüğüm ise kalbim ve hislerim ne diyorsa her şey tüm çıplaklığıyla oradaymış. Mantıklı tarafım büyük bir sessizlik içerisinde. Şimdi ise olan her şey sadece bende ve ben bu sefer ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Çünkü daha önce hiç kendimi dinlenemedim, sadece ne yapılması gerekiyorsa onu yaptım. Ve anladığım şu oldu, tek bir doğru yok. Zaten bu durumlarda doğru diye bir şeyin olmadığı da aşikâr. Dileğim hissettiklerim doğrultusunda, olmasını da istediklerimin olması.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı