Köklenerek yaşayın.

 

Çok uzun zamandır sözcükleri çıkarıp, buradan kimseye seslenemedim. Yazmaya başlamanın bile zor geldiği bir zaman dilimindeyim sanırım. Yazmanın iyileştirici gücünden kaçıp mı durdum yoksa bir şeyleri nasıl anlatacağımı bilemedim mi, bilmiyorum. Oysa her zaman anlatacağım şeyler var, biliyorsunuz.

Buradaki harflerim kimlerle, nasıl, hangi ortamda buluşuyor bilmiyorum. Nasıl bir etki oluyor hiçbir fikrim yok ama bu sefer kendim için yazmak istiyorum. Tamamen bencillik yapıp kendime dokunduğum bir şeylerin olmasına ihtiyacım var. Zira kendimi çok yalnız hissediyorum. Bir süredir gelecek kaygısının ve anksiyete krizlerinin etkisindeyim. Geceleri uyumuyor, gündüzleri ise her türlü işi yapmaktan kaçmaya çalışıyorum. Komik olan ise hayatımda her şey hiç bu kadar yolunda olmadı. Beklediğimin ötesinde bir hayatı iyileştirdim. Dışarıdan baktığımda bunu şımarıklık olarak algılıyorum ama maalesef içte yolunda gitmeyen durumlar var.

Kanserli çocuklar ile vakit geçirdiğim günler oluyor. Bu arada size bir müjde vereyim, çiçekli böcekli ilk resmi evlenme teklifimi almış bulunuyorum. Kalbi kocaman bu yakışıklının beş buçuk yaşında olması ve dişlerinin olmaması dışında önümüzde çok bir engel yok gibi.

Burada size sadece sevgiden bahsettiğimi biliyorum ama inanın başka öğrendiğim ve her geçen gün hayata değen tek şeyin o olduğunu yaşıyorum. İnsan başka insanlara yararlı oldukça insanmış. Var oluş amaçlarınız neler bilmiyorum. Bunun dışında bir amacınız varsa da benim için geçerliliği yok maalesef.

Dönem dönem hepimizin aklından geçen şu hayal var ya hani, gidip bir koy kenarına yerleşeyim, toprağımla uğraşıp bir ömür süreyim. O öyle olmazmış sanırım. Ben bu çocuklarla zaman geçirdikçe görüyorum ki insanın insana verdiği en büyük hediye ve tek yegâne şey sevgiymiş.

Kendi nezdimde anlatmam gerekirse sevginin beni cesaretlendirdiğini gördükçe kişiden bağımsız o sevgiden beslenmeye başlıyormuş insan. Kendimde yaşadığım sorundan bahsetmem gerekirse dönüştüğüm bu insan gelecekten korksa da büyük bir tutkuyla bu hayatı yaşamak için sabırsızlanıyor. Dönüştürdüğüm bu insan yaşayamadığı için kıvranıyor.

Çok yalnız hissettiğimi söyledim, hem de baya kalpten bir yalnızlık sancısı çekiyorum. Kalbimde olan bu aşılmaz, önüne geçemediğim sevginin yaşayamaması büyük sancı veriyor. Hayatımda yer alan insanlara anlatmaya çalıştığım ama herkesin haklı olarak kendi hayat telaşesini yaşadığı bu dönemde kimseye yaslanamadığımın yalnızlığı içerisindeyim. Güvenememezliğin, teslim edileyemeyişin döngüsünde kıvranırken duygusal dünyam alıp başını gitme derdinde.

Burada kimsenin önce kendini sev klişesine yer vermesini istemiyorum. Ben o yolları aşalı uzun zaman oldu. Derdim herkesi kucaklayıp, sadece sevginin etrafında bir dünya kuralım değil, keşke öyle bir şey mümkün olsa. Derdim kendi dünyamda bu sevgiyi paylaşmak, bir araya geldiğim o çocuklarla oluşturduğum karşılıksız sevgiyi dünyama katmak. İnsanların verdiği sevginin üzerinde ego yapmaması, gördüğü ve kendi içinde hissettiği sevgiyi ise hak ederek yaşaması.

Yazının başlığına gelirsek, tedavi edilmeyi bekleyen binlerce çocuk var. Elinizden gelen neyse bağış yapma duyarlılığına sahip olmanızı rica ediyorum. Benim yaptığımdan ne olur demeden, maddi gücünüz neye yetiyorsa küçük görmeden birilerinin hayatına dokunun. Sizin yaptığınız bağış bir yerlerde kökleniyor ve hayat kurtarıyor.