Güzel şeyler bizim tarafta.

 


Güneşin tüm görkemli ışıklarının altında, kalbimi sımsıcak yapan sıcaklığı ile bütünleştiği o anlardan birindeyim. Düşünüyorum, hayatımı bu şekilde geçirmek en görkemli yaşayış şekli olabilir. 

Temmuz çocuğu olarak güneş benim için bir yaşam kaynağı ve sanırım aynı zamanda umut demek. Güneş ve ayçiçeği şeklinde bir dövmem var. İçinde bir sürü anlam barındıran bu dövmem sanırım benim aydınlık yüzüm. Çocukluğumun tüm saklanışlarını, cesurca ve tüm açıklığı ile açtığım kalbimi yansıtıyor.

Direkt lafa girdim ama nasıl olduğunuzu soramadım, umarım iyisinizdir. Şu an olduğumuz şartlar çok uzun zamandır yerimizde sayıyor gibi hissettiriyor. Her ne kadar mecbur olsak da dört duvar arasında yaşama çalışmaları gitmiyor gibi, en azından benim tarafımda.

Çok sevdiğim ve hayatımda ilk defa kollarımı kocaman açıp kucakladığım işimden oldum maalesef. Pandemi şartlarına dayanamayanlardan biri de benim işim oldu. Bundan önceki işlerimde hep kendimi suçlardım. İşimde iyi değilim, anlamıyorum, yeteneğim yok diyerek tüm olumsuzluğu ile kendime yüklenirdim. Kabul ediyorum hiçbir zaman uyumlu bir insan olmadım, şartların ya da kişilerin uymadığı yere çok kolay sırtını dönen biri olarak – ki bu çok iyi bir özellik değil – kalıcılığı sağlayamadığım yerler oldu. Ancak ilk defa iş konusunda bu kadar üzüldüm ve kendimi çıkmazda hissettim.

Yeni işimle yaptığım ve yapmak istediğim hayatımda birçok değişikliği temel atacaktım. Şu an ise geçmişe tıkılmış, geleceğin tüm kaygıları arasında sıkışarak an’da yaşamaya çalışıyorum. İlk defa sorunun ucunda bile yoktum ve elimde olmayan şartlar yüzünden oldu çaresizliğini tüm açıklığı ile yaşıyorum. Birçok hayalim kendi dünyasında yok oldu. Evet dünyam başıma yıkılmadı ama bir temeli kalmadı. İş arayışım en kötü haliyle devam ederken sıkıştığım bu noktada nereye tutunacağımı şaşırmış durumdayım.

Kendimi bildim bileli elimi tutan biri olarak inancımı yitirmemeye çalışıyorum ama malum şartlar her şeyi zora koyuyor. Sadece bildiğim bir şey var, her ne olursa olsun bir sonraki hep bir öncekinden daha iyi oluyor. Bunu her seferinde deneyimlediğim için içim bir yönden rahat. Ya da şu an bu satırları yazan Polyanna tarafım olabilir.

Şu an neler yaşadığınızı bilemiyorum, hangi durumlar hangi duygular içerisindesiniz bir fikrim yok. Aynı frekanstaysak bilmenizi istiyorum ki bir sonraki daha iyi olacak. Başlangıçlar hep göz korkutucu olur ama yeni olan en iyisidir. Eskisi iyi olsaydı zaten yeniye gerek kalmazdı yahu.

İçimdeki Polyanna’yla kavga etmeye devam ederken son cümlelerimi araya sıkıştırayım. Yeni başlangıçları kutlayacağımız tüm güzel günler için az daha sabredelim. Ne demişler, güzel şeyler bizim tarafta.

Unutmadan kutlama şarkılarımızdan birini de ekleyeyim, keyifli dinlemeler!

https://open.spotify.com/track/6OufwUcCqo81guU2jAlDVP?si=23620b310d614b3e

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı