Dünyaya açılan kapılar.


Açıkçası bu sefer gerçekten neden bahsedeceğimi bilmeden geldim buraya. Bir önceki sohbetimizdeki gibi aşırı gaza gelmiş değilim ya da öncekiler gibi bir aydınlanmam yok. Biraz fazla olan koşturmacanın içinden aniden kopup kendimle baş başa kalınca galiba ne hissedeceğimi bilemedim.


Maalesef covid pozitifim şu anda ve umuyorum ki en ağır günleri geride bıraktım. Mecburiyetten dolayı gerçek anlamda dört duvar arasındayım ve kurdukça kurasım, sardıkça sarasım geliyor bir şeylere. Ne hissettiğimi çözemediğim bir yerdeyim şu an, öncesinde yine nerede olmak istediğime dair bazı hesaplar yaparken bir anda burada olmak beni garip hissettirdi.


Birkaç zamandır kaçış planları yapıyordum, kaçış demeyelim ama yollarını arıyordum diyebiliriz. Bir an oluyor ve tam istediğim yere geldim derken orada boğulmaya başlıyorum. Orada beni neyin mutlu etmediğini bulamıyorum ya da bir şey mutlu etmeli mi onu da bilemiyorum gerçi. 

Olduğum yere sığamamak beni dünyaya açılan kapıların nereler olabileceği konusunda dürtükleyip duruyor. Gitmek hep aşırı cazip geliyor. Gittiğimiz yerlerde bir şeylerin yoluna gireceği düşüncesi hepimizi kandırıyor biliyorum, ama benimki zaten doğduğum andan beri bir yerde kalamamanın hikâyesi. Bu yüzden kalmak ruhumun kabul edebileceği bir noktada değil. 


Bugün okuduğum bir kitapta huzuru aramanın bizi sadece bir kalıpta tutmaktan başka bir işe yaramadığını, duygularımız konusunda kendimizi gereksiz yere darladığımızı ve olan neyse onu kabul etmemiz gerektiğinden bahsediyordu. Biraz sığ ve klişe geldi. Evet, klişe bizim işimiz ama yani keyfimin olmadığı yeri de böyle olması gerekiyor diye neden kabul edeyim yahu, çok saçma. İnsan olağan bir varlık değil ki.


Öfff sürekli ergenliği aşamamış insan gibi benden ne olacak böyle, diyip diyip duruyorum. İnsan olmak sadece neyimize yetmiyor ki? İlla bir yerde yönetici, bir dost, bir sevgili yok işte gelecekte eş, anne, teyze falan diye diye kalıplara girmekten insanlıktan çıkıyoruz. 

O kadaaarr uzaklara gitmek istiyorum ki anlatmam. Şu an her şeyi bırakıp tüm bu kalıpların beni bulamayacağı bir yer mümkünse eğer orada olmak istiyorum. Toprağa bir şeyler ekip, sadece birileriyle konuşsam yeterli olmaz mı? Bildiğiniz üzere konuşmayı çok seviyorum, susarak bir şey yapamam ben. 

Hastalık varoluşsal sancılarımı ortaya çıkarırken ve ben hangi ülkelerde yaşayabilirim, diye bakmaya başlamışken iki haftalık karantina sürem bitince işe gideceğimi ve hayatın koşturmacası içerisinde o kalıpların hepsine girmeye devam edeceğimi farkındayım.

Bakın içime sıkıntının sıkıntısı da çöktü iyice. Buraya gelmeden önce daha az dertliydim gibi ama artık olan oldu, diyip daha fazla derde batırmadan kendimi gidiyorum. Bu arada sizin etkili bir kaçış planınız varsa bana da iletirseniz çok müteşekkir olurum. Hem ne demişler, akıl akıldan üstündür. Beklerim.. 

He bir de eklemeden geçmeyeyim bunu söylemezsem olmaz. Hiçç koku almıyorum, bir tane bile. Yemek yemeden, su içmeden bile bunları koklayan ben için tam bir kâbus.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı