Manzaraya karşı.


"All I need is a little sun
Some for me, some for everyone"

( https://open.spotify.com/track/4S77OLbigZvNbiePlvjbDf?si=ea7d3ff9dc0b4cdc )

Yüzüme sert bir rüzgar esiyor, denizin sert dalgalarının sesi, soğuktan dişlerimi birbirine vuruyorum, bir yandan elimde tuttuğum sıcak kahve yüzünden de yanıyorum. Kulaklarımda beni sıcacık yapan şarkının sakin melodisi. Ama manzara çok güzel, soğuğa kaşı olan tüm nefretimi unutuyorum. Bu da güzel, nefes aldırıyor. 

Tam 14 dün sonra dışarı çıkıp, derin bir nefes alınca soğuğu bile sevmeye başlıyormuş insan. Evet, az önce soğuk tarafından ele geçirildim, imdatttt. Maalesef sağlık sorunları ile uğraşıyorum. Bazen gelince üst üste geliyor ama elbet geçecek. O yüzden moral bozmadan yola devam etmeye çalışıyor ve bugünü karşısında olduğum manzara ile kendimi şımartıyorum. 

Nasılsınız, yeni yıl başlangıcı nasıl gidiyor oralarda? Bugün günlüğümden uzaklaşıp sizlere yazmak istedim. Kendimde fark ettiğim ve nedense bana garip gelen bir şeyden bahsetmek istiyorum. Belki bu dediğim gerçekten size komik gelecek ama bana aşırı garip geliyor. Çünkü her zaman olgun bir insan olduğumu düşünürdüm ama nedense son zamanlarda aşırı sakinliğimin beni ele geçirmesinden mi, nedir bilemedim büyüdüğümü hissediyorum. 

Evet, tamam dalga geçmiyorsunuzdur umarım ama gerçekten kalbimde bir büyüklük var. İnanılmaz bir sakinlikte yaşamaya başladım. Üzgün olduğumda ya da öfkeli bile olduğumda çok sakin ve ölçülü tepkiler veriyorum ki bu benim gibi ağlak bir insan için inanılmaz bir gelişme. Ve farkında olmadan çevremdeki insanları da garip bir şekilde bu sakinliğin içine alıyorum. Felaket bir olay anlatıyorlar ve farkında olmadan sakin sakin farklı bakış açıları sunuyorum ve bunu öyle bilmişlikten değil de kalpten hissettiğim duygular, düşünceler ile dile getiriyorum.

Aile yaşamımızda da durum bundan farklı değil. Geleceğimizi etkileyecek ya da ciddi kararlar verirken de ne kaygılıyım ne olumsuz bir duygu içerisindeyim, çok sakince an ne getirirse öyle ilerleyeceğiz, diyerek hayatıma devam ediyorum. Bakın bu birileri için bir anlam ifade etmeyebilir ya da basit bir olay gibi gelebilir ama nasıl anlatsam bilemiyorum. Kalbimde gerçek anlamda kalbimin derinliklerinde hissettiğim bir sakinlik, güven ve anlık hayata teslimiyet var ve bunun beni büyüttüğünü hissediyorum. 

Başta anlamlandıramadığım, inanamadığım bir durum oldu. Bu garip hisler hayatımda tatmadığım ve yabancılardı, şimdi ise aşırı tanıdık ve ben bir his olmaya başladı. Garip bir güven içerisinde, isteklerimi hırsa kaptırmadan sadece olacaklarını düşünüyor ve ilerliyorum. 

Öncesine aşırı tez canlı biriydim, aklıma düşen hemen olmalıydı ve bundan başka hiçbir seçenek yoktu ama şimdi olmayan ve olabilecek yüzlerce seçenek vardı ve bunların hiçbiri olumsuz değildi, olmak zorunda da değildi. 

Bu aralar sıkça geçmişi düşünüyorum ve garip olan şu ki ne olduysa, her ne yaşandıysa orayla hesabım kapanmış gibi. Garip bir his var orada, şu an anlamlandıramıyorum ama küçük ve sakin bir his kalbimde yer alıyor. Her şey asırlar önce yaşanmış gibiyken bir an oluyor dünden daha yakın. Hiçbir acı, üzüntü, öfke, pişmanlık yok ya da mutluluk. Nötr. Başkasının hayatını izler gibi gözümün önünde olaylar yaşanıyor ve bitiyor. 

Biri bana delirlemediğimi söyleyebilir miiiii? Bunlar olup biterken, tek hissettiğim büyümek. Ruhum ve kalbim hesapları kapatırken, yaşadığım ana yetişmeye çalışıyor. Bu gerçekten huzurlu bir his. Sancılı bir süreç vardı, anlatırken doğum sancısı gibi derdim. Çok uzun sürdü, ağırdı ama çocuk doğdu ve yeni bir hayata başladı. Tüm benliğim bu yeni hayata yetişti. Ve umarım büyümek dediğimiz bu olgu hep böyle hissettiriyor olur. 

Çokkk uzun zamandır bu kadar olduğu gibi yazmamıştım, bu gerçekten aşırı iyi hissettirdi. Biri bana burada isyan ettiğimi, içimi döktüğümü söylemişti. Sanırım yaptığım bu. Her yazı sonrası elimdeki bir torbayı masaya bırakıyormuş ve ağırlıktan kurtuluyormuş gibi hissediyorum. 

Çok uzattım ve soğuktan donmadan bu olağanüstü manzarayı bırakarak kalkıyorum. Ve elbette bir temennim olacak. Umarım sizin de ağırlıklarınızı bırakabildiğiniz, hafifleyebildiğiniz masalar vardır ✌ 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Telaşsız Bir Hayatın Kıyısında.

Resim
12 Eylül 2025 Bazen düşünüyorum da acaba insanlığın var olduğundan beri böyle arkasına yaslanıp gamsızca durduğu bir an oldu mu? O anı yaşamak nasıl olurdu çok merak ediyorum. Düşünsene sırtını şöyle rahatça yaslamışsın ve alıp verdiğin her nefeste hiçbir şey düşünmüyorsun, aklında hiçbir şey yok ve gözlerinin baktığı yer sadece bir yer. Öylesine bir yer işte, ona dair de bir şey düşünmüyorsun. Hiçbir şey yok, düşünce yok, manzara yok. Boşluk mu? Bence tam olarak öyle değil. Bahsetmek istediğim belki biraz huzura yakın mutluluğa yakın bir şey ama bu da tanımlamak oluyor sanırım. Gamsızlıkta korku da yok, mutluluk biraz da korku değil mi, onun bozulması korkusu. Nereden mi geldim bu konuya? Uzun zamandır hatta başlangıcını bilmediğim çok uzun bir zamandır sürekli bilmediğim bir telaşın içerisindeyim. Yani mesela bir yemek yemek, çok basit bir eylem değil mi? Ve ayrıca bence keyifli ama nedense yemeğimi yerken ve sonrasında yapacak bir şeyim yoksa bile hızlıca yemek zorundaymışım gibi ya...
Devamı

Güneşin Doğduğu Yerde Kadınlar Var!

Resim
Bugün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bu özel günde, yüreğimde biriken öfkeyi, umudu, utancı ve direnci kelimelere dökmek için bilgisayarımın başına oturdum. Ailemin güvenli evinde, sıcacık yatağımda, pencereden süzülen ışıkla birlikte düşüncelerim de aydınlanıyor. Ama bu aydınlık, içimdeki karanlığı tamamen dağıtmıyor. Çünkü biliyorum ki, şu an bu satırları yazarken, dünyanın bir köşesinde bir kadın, bir kız çocuğu, özgürlüğü için mücadele ediyor, belki de sessizce acı çekiyor. Ve ben, bu gerçeği değiştiremediğim için derin bir utanç duyuyorum. Uzun zamandır buraya yazmıyordum. En son, sessiz çığlıklarımı burada paylaşmıştım. O günden bu yana ne mi oldu? Çığlıklarımız sese dönüştü, avaz avaz bağırdık, ama sesimiz duyulmadı. Kulaklar sağırlaştı, yürekler katılaştı. Her geçen gün, adaletsizliğin ve vahşetin arttığı bir dünyada, kadınlar olarak birbirimize tutunmaktan başka çaremiz kalmadı. Bugün, bu satırları yazarken, kendi adıma büyük utanç duyuyorum. Çünkü benimle aynı imkanlara sahip o...
Devamı

Yorgunluk, Umut ve Sessiz Bir Çığlık.

Resim
Yorucu birkaç haftanın ardından nispeten daha sakin geçen bir cumartesi gününün akşamında bilgisayarımı birkaç alışveriş yapmak için açtıktan sonra hiç düşünmeden buraya uğradım. Geçen sene ve bu sene yazılarımı sebepsizce okuduktan sonra kendimi hissettiğim tatlı mutluluğun içerisinde, sonucu buruklukla kapattım. Çünkü yazıları yeniden başlayıp eskiye doğru okudum ahahahah.   Off neden böyle bir şey yaptım, inanın hiçbir fikrim yok ama son yazıyı okuduğumda kendime kocaman bir sarılmak istedim yahu. Karşılıklı “Sende neler yaşadın be!” diyerek konuyu kapatacakken bir de üzerine buraya geldim. :)   Ay arkadaşlarım ya, gerçekten geçen seneye bir girişim var, bir de bu seneden çıkışım demek istiyorum. Hayat, elinde iyi kötü ne varsa salmış üzerime. Yani teker teker gelmiş ama üst üste göndermiş. Şimdi “Niye eski defterleri açıyorsun?” diyorsunuz ama ne diyeceğim size: Eski defterlere baktım da ne güzel izlerini kapatmışım, onu anladım. Size bahsettiğim korkunç rüyalar gitmiş, en...
Devamı