Sorry, I don't know.

Asırlar oluyor sanki buraya uğramayalı. Son zamanlarda sık sık buralara birkaç kelime bırakmak istiyordum ama zamanımın olmadığı gibi ne yazacağımı da bilmiyordum. Sonra hiçbir zaman buraya bir şeyi bilerek gelmediğimi farkettim ve işte yeniden, yine buradayım. 

Aaa önce size bu yazıyı yazarken arka planda bana eşlik eden şarkıyı ileteyim. Keyifli dinlemeler diliyorummm ✌

https://open.spotify.com/track/7CNtRYYyhNJKXFr2bQ5rv2?si=d01ee3b6966b4074

Keşke size aynı zamanda arka planda bu yazıları yazarken etrafımı saran, beni böyle pamuk gibi yapan o kokuları da iletebilsem. Elbette ki vanilyalı mum aşığı biri olarak başı o çekiyor içine de biraz lavanta esansiyel yağ damlattık mı, arkadaşlar yemede yanında yattt. 

Nasılsınız, sizin oralarda havalar ne durumda merak ediyorum. Kendimle olan kısım için nasıl başlayacağım bilemiyorum. Sanırım bu aralar en çok sık kullandığım kelime "bilmiyorum". Gerçekten hiçbir konuya hiçbir cevabım yok ve neler olduğu konusunda hiçbir fikrim yok. Tek bildiğim ise cevapları bilmemeye dayanabilmek.                                                              

Zihnim bir tür boşlukta süzülüyor gibi. Hep uykum var ve anlatılardan hiçbir şey anlamıyorum. Bir şeyler konusunda net kararlar vermeye çalışırken kendimi "yeter bırakıyorum"un eşeğinden aşağı bıraktım gitti. Tüm hissettiğim bıkmışlıklardan, vazgeçmişliklerden, yorgunluklardan bıraktığım gibi o boşluktan sert bir zemine çarptım. Hayat bana kollarını kocaman açıp tekrar hoş geldin, dedi. Fark ettiğim şu oldu, sıkı sıkı bağlanmadan bir hayatın yaşanabilir olduğuydu. 

Düşünerek herhangi bir şeyi garanti altına alamıyordum, düşünerek ilişkilerimize güven getiremiyordum, düşünerek sağlıklı olamıyordum. Herhangi bir noktayı sabitleyemiyor, dengeyi bulamıyordum. Bıraktığım an düştüğüm o sert zemin, bir süre canımı yaktıktan sonra zihnimi boşlukta süzülmeye alıştırdı. Şimdi ise tamam geçti, nasıl bırakılırı öğrendik dediğim noktadayım. 

Bir sürü sağlık problemi, işlerin ilerleyişi, aldığım haberler, nereye çıkacağını bilmediğimiz bir yolculuk daha fazla yüklerini kaldırmama dayanamadı. Şu an ne yaptığımı anlatmak isterim, aşırı aşırı sadeeee bir hayatın içerisindeyim. Müthiş rahatlıktaki o kurumsal işime gidip geliyorum, sadece ama sadece en sevdiğim insanlarla vakit geçiriyorum, yeniden kitap okumaya kapıldım -ki beni bundan daha fazla rahatlatan, mutlu eden başka bir şey yok-, doğacak yeğenim için en çok seveceği halası ve insan olarak bol bol alışveriş yapıyorum :)) ve az önce bahsettiğim yolculuk için hazırlıklar yapıyorum. Bundan sonraki evreyi asla bilmiyorum, yolculuğa çıkabilecek miyiz, çıkarsak sonrasında neler olacak hiçbir fikrim yok ve bunların arasında düşünmeden yaşamaya çalışıyorum. 

Bazen duygularım oldukça karmaşık hale gelebiliyor. Bir noktada öfkeleniyorum, bir noktada büyük bir sakinliğin ortasında oturuyorum, diğer yandan özlüyorum ve defalarca kez vazgeçiyorum, bir diğer yandan ise heyecanlanıyorum. Hepsi bazen tek bir anda yaşanıyor. Beynimin süzülmesi anda ya da akışta kalmaktan çok şu an yaşadıklarımı idrak etmeye çalıştığı bir noktada. Bildiğim tek şey ise bir değişimin geldiği ve elbette ki o değişimin ne olduğunu da bilmiyorum. Sadece bir his var, kalbimde bile benim bilmediğim, olmasını çok istediği dilekler ve onların yaşanacağı. 

Bu cümleler nasıl döküldü yine bilemiyorum. Hüzünlü gibi hissettirmiş olabilir ama yaşananların beni çok iyi hissettirdiğine dair gözünüz arkada kalmasın. Umarım bazı noktalarda cevapları aramayı bırakmayı ve elbette ki cevabı bilmemeye katlanmak için zihninizi boşluktan aşağı bırakmaya izin verebilirsiniz.